Τα κατάγματα της κερκίδας στα παιδιά είναι τα περισσότερο συνηθισμένα και φτάνουν σε ποσοστό το 40% όλων των καταγμάτων της παιδικής ηλικίας. Είναι πιο συχνά στα αγόρια από τα κορίτσια και συνήθως αφορούν ηλικίες μεταξύ 10 και 14 ετών. Η θεραπεία τους είναι διαφορετική από τους ενήλικες και η γνώση της αντιμετώπισής τους είναι απαραίτητη από τον Ορθοπαιδικό Χειρουργό.

Παναγιώτης Γιαννακόπουλος

Κάταγμα Κάτω Πέρατος Κερκίδας στα Παιδιά

Κάταγμα Κάτω Πέρατος Κερκίδας στα Παιδιά

ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ ΚΑΤΩ ΠΕΡΑΤΟΣ ΚΕΡΚΙΔΑΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
(PEDIATRIC DISTAL RADIUS FRACTURES)

Τα κατάγματα του κάτω πέρατος της κερκίδας στα παιδιά είναι τα περισσότερο συνηθισμένα στα παιδιά ηλικίας μέχρι 16 ετών και φτάνουν σε ποσοστό το 40% όλων των καταγμάτων. Είναι 2-3 φορές πιο συχνά στα αγόρια από τα κορίτσια και συνήθως αφορούν τις ηλικίες μεταξύ 10 και 14 ετών. Ο μηχανισμός κάκωσης είναι πτώση με το χέρι τεντωμένο κατά τη διάρκεια συνήθως αθλητικής δραστηριότητας ή παιχνιδιού. Η μεγάλη διαφορά με τα κατάγματα της κερκίδας τους ενήλικες είναι ότι συχνά συμμετέχει και η επιφυσιακή πλάκα (το σημείο δηλαδή που το οστούν μεγαλώνει) και η μη σωστή αντιμετώπιση μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμες παραμορφώσεις. Το κάταγμα αυτό λέγεται επιφυσιόλυση και είναι το συχνότερο στις μικρές ηλικίες. Από την άλλη πλευρά, όμως, τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα ανακατασκευής του οστού και αυτοδιόρθωσης (remodeling) μικρών παραμορφώσεων. Οι ιδιαιτερότητες αυτές των καταγμάτων απαιτούν την αντιμετώπισή τους από εξειδικευμένο Ορθοπαιδικό Παίδων, ή Χειρουργό Άνω Άκρου με εξειδίκευση και στην Παιδοορθοπαιδική.

 

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Το κύριο σύμπτωμα είναι ο πόνος. Είναι δυνατόν να συνυπάρχει οίδημα και παραμόρφωση χωρίς όμως αυτό να είναι απαραίτητο, καθώς πολλά κατάγματα του κάτω πέρατος της κερκίδας δεν εμφανίζουν διαφοροποίηση στην εικόνα του χεριού. Η διάγνωση γίνεται μόνο με τη λήψη ακτινογραφιών που πρέπει πάντα να γίνεται όταν υπάρχει ιστορικό τραυματισμού και πόνος στο καρπό. Περαιτέρω έλεγχος με εξειδικευμένες εξετάσεις, όπως είναι η αξονική και η μαγνητική τομογραφία συνήθως δεν χρειάζεται και καλό είναι να αποφεύγεται. Ειδικά η αξονική τομογραφία, λόγω της ακτινοβολίας θα πρέπει να γίνεται μόνο σε περιπτώσεις όπου υπάρχει υποψία ενδο-αρθρικού κατάγματος.

 

ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Η θεραπεία των καταγμάτων του κάτω πέρατος της κερκίδας στα παιδιά είναι συνήθως συντηρητική με την εφαρμογή γύψου. Όταν υπάρχει παρεκτόπιση του κατάγματος, πρέπει να ανατάσσεται. Η ανάταξη πρέπει πάντα να γίνεται με γενική αναισθησία, για τρείς κυρίως λόγους. Πρώτον είναι απαράδεκτο να επιχειρείται ανάταξη με το παιδί ξύπνιο και να το υποβάλλουμε  στη τραυματική εμπειρία του οξέος και δυνατού πόνου. Ο δεύτερος σημαντικός λόγος είναι ότι πολλά παρεκτοπισμένα κατάγματα απαιτούν μυοχάλαση για την ανάταξή τους και ο τρίτος είναι ότι βίαιοι χειρισμοί κατά τη διάρκεια της ανάταξης είναι δυνατόν να προκαλέσουν βλάβη στον συζευκτικό χόνδρο. Ο φόβος και η προβληματισμός συχνά των γονέων για την αναγκαιότητα της γενικής νάρκωσης είναι δικαιολογημένος μεν, αλλά αβάσιμος και ο θεράπων πρέπει να εξηγήσει την απαραίτητη αυτή διαδικασία.
Μικρού βαθμού παρεκτοπίσεις είναι αποδεκτές καθώς θα διορθωθούν μόνες τους κατά τη διαδικασία ανακατασκευής του οστού, ειδικά στις μικρότερες ηλικίες. Σε ηλικίες μικρότερες των 9 ετών ραχιαία γωνίωση μέχρι τις 30° είναι αποδεκτή. Σε μεγαλύτερα από 9 χρόνια η αποδεκτή γωνίωση μειώνεται στις 20°. Αντίθετα στροφικές παρεκτοπίσεις δεν αυτοδιορθώνονται και πρέπει να ανατάσσονται. Μεγαλύτερα των 13-14 χρόνων παιδιά με αυξημένη οστική ωρίμανση πρέπει να αντιμετωπίζονται με τις αρχές που ισχύουν στους ενήλικες καθώς η δυνατότητα διόρθωσης μειώνεται σημαντκά. Σε ορισμένα κατάγματα που είναι ασταθή (που χάνουν δηλαδή εύκολα την ανάταξή τους) είναι απαραίτητη η εφαρμογή δύο μικρών βελονών που τοποθετούνται διαδερμικά και σταθεροποιούν το κάταγμα μέχρι να πωρωθεί. Ανοικτή χειρουργική επέμβαση σπάνια απαιτείται στα κατάγματα του κάτω πέρατος της κερκίδας στα παιδιά και εφαρμόζεται μόνο σε ενδοαρθρικά κατάγματα που δεν ανατάσσονται ικανοποιητικά και στις περιπτώσεις που παρεμβάλλονται μαλακά μόρια στο κάταγμα και δεν επιτρέπουν την ανάταξή του.
Όπως σε όλα τα κατάγματα είναι απαραίτητος ο ακτινολογικός έλεγχος τη πρώτη και τη δεύτερη εβδομάδα καθώς είναι πιθανόν να υπάρξει απώλεια της ανατάξεως ακόμα και με το χέρι στον γύψο. Ο χρόνος πωρώσεως είναι συνήθως 4 εβδομάδες όπου και αρχίζει η κινητοποίηση του χεριού. Η αρχική δυσκαμψία επανέρχεται γρήγορα και σπάνια απαιτείται φυσιοθεραπεία. Οι αθλητικές δραστηριότητες επιτρέπονται σε τρεις μήνες από τον τραυματισμό. Το τελικό αποτέλεσμα είναι συνήθως εξαιρετικό και η αποκατάσταση του τραυματισμένου παιδιού είναι πλήρης. Όμως σε κάποιες περιπτώσεις με βλάβες του συζευκτικού χόνδρου, ή με παρεκτοπισμένα κατάγματα που δεν διορθώθηκαν επαρκώς είναι πιθανή η εμφάνιση παραμόρφωσης και περιορισμός στη κίνηση και θα απαιτηθούν συμπληρωματικές χειρουργικές επεμβάσεις για την αντιμετώπισή τους.

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Ν ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

 

Share on facebook
Facebook
Share on google
Google+
Share on twitter
Twitter
Share on linkedin
LinkedIn
Share on pinterest
Pinterest